چرا حزب اللهی‌ها به سینما نمی‌روند؟!
تاریخ انتشار: ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۴۷۳۰۳
سبد اکران سینمای ایران در دو ماه نخست سال 1401 حاوی دو فیلم با مضمون دفاع مقدس بود و همانگونه که انتظار می‌رفت هر دو فیلم در گیشه شکست خورد؛ وضعیتی که نشان می‌دهد مخاطبان اصلی این مضامین به سالن‌های سینما نمی‌روند و برای تماشای مضامین مورد علاقه‌شان روی پرده بزرگ سر کیسه را شل نمی‌کنند.
به گزارش «تابناک»؛ کسر بسیار کوچکی از مردم ایران به تماشای فیلم در سینماها می‌نشینند اما همین کسر کوچک معادل چند میلیون نفر است که اگر به صورت عمده مشتری یک فیلم شوند، می‌توانند سرمایه یک فیلم را با این قیمت بلیت بازگردانند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در اکرانهای سال 1401، دو فیلم «غریب» به کارگردانی محمدحسین لطیفی برشی از دوران حضور شهید محمد بروجردی در کردستان و «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی درباره حضور گروهی از دختران در نبرد خانه به خانه در خرمشهر در دوران دفاع مقدس به نمایش درآمد. غریب پس از نزدیک دو ماه، نه میلیارد و ششصد میلیون فروش داشت و دسته دختران پس از نزدیک یک ماه تنها دو میلیارد و دویست میلیون بلیت فروشی داشت. غریب 234227 بلیت در 10658 سانس اکران در 437 سالن فروخته که در واقع در هر سانس فقط 22 نفر به تماشای فیلم نشسته‌اند. وضعیت دسته دختران به مراتب بدتر است و 67111 هزار بلیت در 3532 سانس اکران در 242 سالن فروخته که معادل 19 نفر در هر سانس است. در واقع مجموع مخاطبان هر دو فیلم حدود سه دهم درصد یا سه هزارم مخاطبان بالقوه سینما است.
برای درک شکاف مخاطب باید به فیلم «فسیل» به کارگردانی کریم امینی اشاره کرد که تاکنون بیش از 130 میلیارد تومان فروخته است و قریب دو میلیون و نهصد هزار نفر در 46288 سانس اکران در 553 سالن به تماشای فیلم نشسته‌اند و به طور متوسط در هر سانس 62 نفر تماشاچی فیلم بوده‌اند. در واقع ضریب اشغال صندلی این فیلم، سه برابر فیلم‌های دفاع مقدسی بوده و به لحاظ تعداد مخاطب نیز یازده برابر مجموع دو فیلم مورد اشاره، تماشاگر به سینما آورده و گیشه را نجات داده است!
نکته قابل توجه اینکه ترکیب بازیگران مطرح هر دو فیلم دفاع مقدسی قابل توجه بوده و هزینه تولیدشان نیز به شدت بیش از فیلم کمدی فسیل است. به عبارت دیگر، با شکست این دو فیلم در اکران، بخشی از بیت المال از بین رفته است. شاید عنوان شود نباید فیلم کمدی را با فیلم جنگی مقایسه کرد اما چرا این مقایسه در دیگر نقاط دنیا انجام می‌شود و بسیاری از فیلم‌های جنگی در دنیا از فیلم‌های کمدی فروش به مراتب بالاتری داشته‌اند و توانسته‌اند حتی به الگوی فیلمسازی تبدیل شوند و اینجا نباید سراغ چنین مقایسه‌ای رفت؟! شاید چون مخاطب فیلم‌های دارای مضامینی چون دفاع مقدس در ایران به سالن‌های سینما نمی‌آیند.
در واقع اگرچه سپردن این فیلم‌ها با این میزان سرمایه سنگین به فیلمسازانی که قبلاً توان محدودشان را به نمایش گذاشته‌اند، اشتباه بود و فیلم‌ها به لحاظ فرم و اجرا چندان جای دفاعی ندارند اما شکست این فیلم‌ها در اکران دلایل عمیق‌تری دارد؛ چه آنکه در دو دهه اخیر چندین فیلم قابل قبولی با مضامین دفاع مقدس و همچنین مضامین تاریخی، مذهبی و ملی به نمایش درآمده که اگرچه به این شدت در جذب مخاطب ناموفق نبوده‌اند اما توفیق چندانی نیز در اکران نداشته‌اند و حتی نتوانسته‌اند کسر معناداری از هزینه تولیدشان را از گیشه بازگردانند و تولید این آثار را به یک رویه تبدیل کنند.
بنابراین مشکلی اصلی جای دیگر است و آن نقطه، عدم حضور تماشاگران حزب اللهی به عنوان جامعه هدف اصلی این فیلم‌ها در سالن‌های سینما است. ممکن است بخشی از بدنه جوان حزب اللهی به سینما برود اما قطعاً جمعیت عظیمی که در راهپیمایی‌ها مشاهده می‌شوند، مخاطب سینما نیستند و اگر به تماشای فیلم‌های سینمایی می‌نشستند، وضعیت فروش فیلم‌ها به این شکل نبود. قاعدتاً وقتی جامعه مذهبی ما در سبد خرید خود، محصول فرهنگی را در نظر نمی‌گیرد، تولیدکننده خصوصی محصولات فرهنگی نیز تولید حداقلی با این مضامین انجام می‌دهد و سهم این جنس تولیدات به یک سری تولیدات دولتی ضعیف محدود می‌شود.
برای درک بهتر باید اشاره کرد تمامی فیلم‌های جنگی آمریکایی که از قضا مضامین میهن پرستانه نیز داشته نظیر «نجات سرباز رایان» یا «سه تیغ هکسا» توسط بخش خصوصی تولید شده‌اند و فروش چشمگیر این فیلم‌های سینمایی به قدری برای بخش خصوصی جذاب بوده که به تولید در این ژانر، آن هم با چنین مضامینی ادامه داده‌اند. در واقع فرهنگ سازی دقیقاً یک مسیر هم‌سطح با اقتصاد است و در تجربه تاریخی که هنر مخاطب عام نداشته، سرمایه گذار که شاه یا نهاد مذهبی در شرق و غرب بوده، به هنر و مضامینش جهت داده است. اگر جامعه حزب اللهی قصد دارد وضعیت فرهنگ به ویژه سینما به شکل مطلوبش نزدیک شود، باید به مصرف کننده عمده محصولات فرهنگی همسو با نگاهش تبدیل شود. در غیر ایران صورت سرمایه گذاری‌های دولتی مطابق با سنت تاریخی، بی‌فرجام است.
منبع: تابناک
کلیدواژه: سید مهدی نیازی حمیدرضا الداغی حبیب فرج الله چعب هاکی روی یخ ایران دسته دختران محمدحسین لطیفی سینما غریب منیر قیدی سید مهدی نیازی حمیدرضا الداغی حبیب فرج الله چعب هاکی روی یخ ایران تماشای فیلم فیلم ها حزب اللهی دفاع مقدس دو فیلم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۴۷۳۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
درباره کنسرت‌های عصر گاهی بانوان و چند چالش
آفتاب‌‌نیوز :
بهار ایلچی که از سال ۸۸ با گروه موسیقی بانوان «ستاره قطبی» فعالیت دارد و تا همین چند سال پیش گروه او جزو پرکارترین گروه‌های بانوان بود، درباره کم‌کار شدن گروهی که سرپرستی آن را برعهده دارد، به ایسنا می‌گوید: تا اواخر سال ۹۸ که در اسفندماه اجرا‌های موسیقی به خاطر شیوع ویروس کرونا متوقف شد، پرکارترین گروه بانوان در ایران بودیم که در سال بیش از ۱۰ الی ۱۲ اجرا در تهران داشتیم. با شیوع ویروس کرونا که حدود سه سال تا سه سال و نیم امکان برگزاری کنسرت نبود و تنها در سال ۱۴۰۰ با نصف ظرفیت برگزار کردیم.
کنسرت‌های بانوان و چالش کار گروهی
در ادامه از او درباره اعضای گروهش سوال می‌کنیم، اینکه اعضای این گروه تا چه حد بدون تغییر باقی مانده‌اند و اگر هم تغییر در کار بوده نحوه جایگزینی اعضا به چه صورت است؟
ایلچی پاسخ می‌دهد: در کار گروهی نمی‌توان انتظار داشت که اعضا ثابت بمانند، به هر حال متأسفانه یا خوشبختانه بسیاری از نوازندگان و خوانندگان گروه تاکنون مهاجرت کرده‌اند یا ترجیح داده‌اند به صورت مستقل کار کنند. به هر حال خیلی وقت‌ها از صفر شروع کرده‌ایم و گروه را دوباره از نو ساخته‌ایم. به هر حال هر بار جایگزین کردن نوازندگانی که برای آموزش و آماده کردن آنها وقت گذاشته‌ایم، کار سختی است.
او ادامه می‌دهد: معتقدم یکی از رسالت‌هایم این است که بتوانم استعداد نوازندگان جوان را ببینم و به آنها امکان رشد و پیشرفت را بدهم که هم امکان استفاده از آنها در گروه میسر باشد و هم خودشان بعدا بتوانند از آنچه آموخته‌اند، استفاده کنند.
این هنرمند در همین راستا درباره نحوه همکاری گروه «پلاریس» با نوازندگان و خوانندگان مختلف می‌گوید: گاه این‌گونه است که برخی از نوازندگان و خوانندگان بخاطر آشنایی که خودشان با گروه دارند درخواست همکاری می‌دهند و رزومه‌شان را ارسال می‌کنند که از بین آنها از افراد مستعد در گروه استفاده می‌کنیم. برخی از نوازندگان گروه نیز از سنین کودکی تحت آموزش اعضای خود گروه به حدی رسیده‌اند که بتوانند روی صحنه کنسرت بروند؛ چراکه گروه «پلاریس» برای گروه‌های سنی کودک و نوجوان امکان فعالیت فراهم کرده تا بتوانند دیده شوند و رشد کنند.
او ادامه می‌دهد: البته امروزه شرایط با سال ۸۸ که من فعالیتم را با گروه آغاز کردم متفاوت است؛ زیرا در آن زمان نوازنده‌های خانم به خصوص در بخش ساز‌های پاپ مانند درام، پرکاشن یا گیتار الکتریک خیلی محدود بودند تا حدی که مجبور بودیم افرادی را که علاقه داشتند به کلاس بفرستیم تا به حدی استاندارد برای حضور روی صحنه کنسرت برسند. اما در سال‌های اخیر تعداد نوازنده‌های خانمی که بتوانند با ساز‌های مختلف کار کنند خیلی بیشتر شده است؛ البته تعداد آنها و فضای برای کار کردنشان در حد مردان نیست، ولی شرایط مانند قبل هم کار را برای خانم‌ها محدود نمی‌کند.
محدودیت سالن‌های برگزاری کنسرت برای بانوان
ایلچی، اما زمانی که درباره بزرگترین مشکلی که گروه‌های بانوان با آن رو به رو هستند می‌پرسیم، به سالن‌های برگزاری کنسرت می‌پردازد و می‌گوید: کنسرت‌های بانوان تنها امکان اجرا در یک سالن تهران یعنی تالار وحدت را دارند. این سالن نیز چندان ظرفیت بالایی برای حضور تماشاگران ندارند که این امر موجب می‌شود، برگزاری کنسرت برای گروهی به بزرگی گروه ما در شرایط اقتصادی کنونی مقرون به صرفه نباشد. از طرف دیگر تالار وحدت اصلا نوبت برگزاری کنسرت نمی‌دهد و آن زمانی که نوبت برگزاری کنسرت می‌دهد، گروه‌های بانوان تنها امکان برگزاری کنسرت در سانس ساعت ۱۴ را آن هم در روز جمعه دارند. دو ظهر ساعتی است که برای کنسرت رفتن تعریف نشده است و اگر فردی بخواهد به کنسرت برود، پیش فرض ذهنی او روی ساعات عصر و شب است.
او ادامه می‌دهد: خوش‌بینانه‌ترین حالتی که تالار وحدت طی سال به گروهی نوبت کنسرت بدهد، چهار سانس است؛ البته این اتفاق هم نمی‌افتد و اغلب شاید دو سانس به هر گروه نوبت اجرا بدهد. این در صورتی است که چند سال پیش حداقل چهار تا ۶ سانس در تالار وحدت کنسرت داشتیم، اما اکنون از آنجا که گروه‌های ویژه بانوان تعدادشان بیشتر شده است، نوبت اجرای بیشتری را به هر گروه اختصاص نمی‌دهند.
محدودیت برگزاری کنسرت بانوان در سایر شهر‌های کشور
این هنرمند همچنین درباره ممنوعیت برگزاری کنسرت در سایر شهر‌های کشور بیان می‌کند: یکی از معضلات گروه‌های بانوان این است که با وجود اینکه که کار ما مجوز دارد و قانونی است و بر اساس قوانین کشور در تهران روی صحنه می‌رویم، اما در شهرستان‌ها اصلا اجازه برگزاری کنسرت نداریم. تنها شهری هم که توانسته‌ایم بعد از هفت سال تلاش کنسرت داشته باشیم، بندر عباس بود.
او ادامه می‌دهد: در هیچ جایی از قانون ذکر نشده که بانوان نمی‌توانند در شهرستان‌ها کنسرت داشته باشند، اما افرادی هستند که به صورت فردی و سلیقه‌ای عمل می‌کنند و این واقعا آزاردهنده است؛ زیرا این امر موجب محدود شدن کنسرت‌هایمان در تهران، پایین آمدن درآمدمان و شناخته نشدن ما در سطح کشور می‌شود.
از او سوال می‌کنیم که آیا تا به حال پیش آمده که در یک شهرستان مجوز برگزاری کنسرت داشته بوده باشند، اما کنسرت آنها لغو شده باشد؟ پاسخ می‌دهد: همانطور که گفتم تنها توانسته‌ایم در بندرعباس آن هم بعد از هفت سال تلاش کنسرت داشته باشیم؛ البته قرار بود این کنسرت دو سانس باشد، اما یکی از سانس‌های آن را با وجود استقبالی که صورت گرفت، لغو کردند.
اجاره بالای سالن‌های کنسرت برای بانوان
ایلچی به اجاره‌ای که برای سالنی مانند تالار وحدت پرداخت می‌کنند، می‌پردازد و می‌گوید که «با وجود اینکه گروه‌های بانوان ساعت ۱۴ باید کنسرت برگزار کنند، اما همپای گروه‌های غیربانوان برای برگزاری کنسرت اجاره‌بها پرداخت می‌کنند. با این وجود نه خدمات خوبی را دریافت می‌کنند و نه از قابلیت تالار اصلا می‌توانند استفاده کنند؛ زیرا خیلی از کار‌ها نیازمند قدرت بدنی و حضور مردان است.»
به گفته او آنها در کنسرت‌هایشان حتی نمی‌توانند نور‌های مختلفی مانند نور «فالو» را داشته باشند.
او در پایان می‌گوید که امیدوار است از این پس باتوجه مسئولین، مشکلات برگزاری کنسرت برای بانوان حل شود و بتوانند در سراسر ایران کنسرت برگزار کنند.
منبع: خبرگزاری ایسنا
محکومیت بدوی توماج صالحی به اعدام